Gianfranco Parolini między dwoma filmami o Sabacie nakręcił opowieść o Indio Black, sprytnym najemniku, który staje po stronie słabych i jednocześnie czerpie z tego korzyści własne. Ta postać była tak podobna do kreowanej przez Lee Van Cleefa, że dystrybutorzy szybko uczynili z dzieła kolejną część przygód Sabaty. Analogie są niezaprzeczalne: komiksowy klimat, charakterystyczni bohaterowie (w tym akrobaci), mnóstwo gadżetów i równie efektowne sceny strzelanin. Tutaj reżyser kilka posunięć ma genialnych: wyrzutnia pocisków w stopie, okręt-pułapka, karabin z cygarem jako ostatnim nabojem oraz wymyślna śmierć kończąca seans.
Niestety cała masa fajnych pomysłów zostaje przysłonięta słabą fabułą, która zmierza jednotorowo, w dodatku nie zaskakuje. Yul Brynner w porównaniu z Van Cleefem także wypada blado. Jako główny bohater wydaje się postacią nieistotną. Rzuca jedynie komunałami i podąża śladem innych. Sama gra aktorska jest równie bierna. Czyżby przyjechał do Włoch jedynie dla gaży i uznał że nie musi się starać gdy gra w europejskim westernie? Ignazio Spalla jako cwaniaczek dowodzący rewolucjonistami wydaje się być bardziej charakterny i ciekawiej ogląda się go na ekranie. Gérard Herter w roli czarnego charakteru również błyszczy. Więc okazuje się, że nie zawsze gwiazdy podnoszą jakość filmu.
Niezła zabawa dla fanów gatunku. Mógł być z tego film bardzo dobry gdyby Parolini popracował nad scenariuszem. Wciąż jest jednak lepiej niż w nonsensownym "Powrocie Sabaty".